“พี่เขาครับ มากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงหวาน ๆ ของธาร มิการาวกับเสียงสวรรค์ของทิวเขา เด็กน้อยทิ้งทุกอย่างแล้วรีบไปปีนขึ้นบันไดที่แม่ทำเอาไว้ให้ขึ้นไปล้างมือให้สะอาด ก่อนจะเข้าครัวปีนขึ้นนั่งเก้าอี้เด็กแล้วรอกินข้าวทันที
ทิวเขามองในจานหลุมลายหมีพูห์ที่มีสี่หลุม ข้าวที่ตักเพียงทัพพีเดียว กับไข่ดาวไข่แดงไม่สุก มีเห็ดต้มในถ้วยอีก แล้วก็ต้มจืดหมูสับ ภาพตรงหน้าทำให้เขาจ้องแม่ตาไม่กะพริบ
‘แม่ดูถูกพี่เขาขนาดนี้เยย...ไม่ได้เด็กขากพี่เขาไม่ยอม’ (แม่ดูถูกพี่เขาขนาดนี้เลย...ไม่ได้เด็ดขาดพี่เขาไม่ยอม)
“แม่ฮะ...พี่เขาโตแย้ว...ต้องกินเลอะ ๆ”
“กินอะไรเลอะ ๆ ไม่ได้ลูก ต้องกินเรียบร้อยสิ” ธารมิกานั่งตรงข้ามลูกชายบอกอย่างเอ็นดู
“ม่ายช่าย...กินเลอะ ๆ ไม่ใช่เลอะ ๆ” ทิวเขาใช้เสียงที่ดังขึ้นเถียงกับแม่อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ว่าออกเสียงคำเดิม
“ไม่ได้...กินเลอะไม่ได้”
“ม่ายช่าย พี่เขาพูดว่าเลอะ ไม่ใช่เล
