ภูธรกลับถึงบ้านอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงมานั่งกินข้าวกับแม่ วันนี้มีกับข้าวที่บ้านของคนที่จ้างไปตัดหญ้าเป็นพะโล้กับต้มจืดมะระยัดไส้ ของที่เขากินแทบยกถ้วยซดเพราะมันทำให้คิดถึงใครบางคน
“ภู คุณเขาจ้างเราตั้งแพงยังให้อาหารมากินอีกใจดีจริง ๆเลยเนอะ” สุดาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส วันนี้มีอาหารที่มากกว่าผักน้ำพริกที่กินกันทุกวัน ถือเป็นวันที่มีความสุขตามประสาแม่ลูก
“ครับอร่อยมากครับ”
ภูธรบอกอร่อยแต่ใบหน้ากลับเศร้าสร้อยจนสุดาอดแปลกใจไม่ได้ ในเมื่อกินของอร่อยทำไมต้องเศร้าด้วยล่ะ
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูก”
“ก็แค่คิดถึงคนที่เคยทำอาหารให้กินตั้งสามปี แต่ว่ากลับไม่เคยทำดีกับเธอสักครั้ง”
สุดาถอนหายใจ ลูกชายของเธอจมปลักอยู่กับความทุกข์มานานหลังจากเรื่องราวทุกอย่างจบสิ้นก็เหมือนพวกเธอแม่ลูกกลับมาอยู่ในจุดเริ่มต้นที่ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ แม้จะพยายามทำมาหากินเท่าไหร่ก็ไม่เคยเจริญรุ่งเรืองขึ้นเลย กรรมที่
