วฤทธิ์นอนลูบพุงกลมๆ ที่มีอายุครรภ์กว่าสามสิบสองสัปดาห์หรือราวๆ แปดเดือนของภรรยาสุดที่รักอย่างเพลิดเพลินโดยไม่คิดจะลุกไปไหน ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสิบโมงแล้ว
“จะลูบอีกนานมั้ย เมื่อไหร่จะลุกไปทำงานซะที”
“ก็ไม่อยากไปนี่ อยากอยู่กับลูกเมียทั้งวันทั้งคืนเลย”
“เย็นนี้ค่อยกลับมาอยู่ด้วยกันก็ได้ ไหนว่าวันนี้มีออกไซต์งานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็โดนพี่เหมียวบ่นเอาหรอก” เพราะบิดาของเขาอนุญาตให้วฤทธิ์ไปทำงานเป็นวิศวกรได้สามปีถึงจะกลับมาช่วยงานที่บริษัทอีกครั้ง ตอนนี้ชายหนุ่มก็เลยไปทำงานแทนเธอที่ต้องลาออกมาก่อนเพราะท้องใหญ่จนเดินเหินลำบากมากกว่าเดิม
“พี่เหมียวไม่บ่นหรอก อย่าลืมสิว่าฤทธิ์ซื้อหุ้นในบริษัทไปตั้งยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ต่อให้ไม่ไปทำงานก็ไม่มีใครว่าหรอก”
“คุณพ่อเค้ายอมให้ไปทำงานที่รักแล้วก็ควรทำให้ท่านเห็นว่าเรามีความรับผิดชอบสิ ต่อให้เป็นผู้ถือหุ้นก็จะมาอู้งานไม่ได้นะ ไม่งั้นจะไม่มีใครเชื่อถือ
