ครู่หนึ่งภูผาก็เดินมานั่งข้างๆ ตัวเขาหอมกรุ่นได้กลิ่นสบู่สมุนไพรกลิ่นเดียวกับที่ณิชชาใช้ เขาสวมชุดนอนเป็นกางเกงชาวเลสีน้ำเงินและเสื้อยืดคอกลมสีขาว ผมไม่ได้หวีเรียบแค่ใช้มือเสยให้เข้าทรง แค่นี้ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลงแต่อย่างใด กลับดูมีเสน่ห์ในอีกแบบ ชวนให้คนเห็นรู้สึกอบอุ่นใจ
“รอนานไหม หิวหรือเปล่าเนี่ย”
ภูผาเอ่ยถามเสียงนุ่ม ยิ้มให้หญิงสาว เขามองณิชชาในชุดแบบสาวชาวเกาะแล้วรู้สึกชอบใจ เอไม่เหลือมาดคุณหนูจอมวีน แม่สาวเอาแต่ใจคนเดิม แต่ดูเหมือนสาวชาวเกาะไร้เดียงสาน่าเอ็นดู
“นิดอยากกินข้าวพร้อมพี่ภูค่ะ มีเรื่องปรึกษาด้วยค่ะ”
ณิชชาพูดเป็นการเป็นงาน ทำเอาคนฟังเลิกคิ้วสูง หญิงสาวยิ้มขำ ยื่นมือไปตักแกงมาวางบนจานเขา
“กินไปคุยไปเถอะค่ะ ไม่ได้เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ นิดแค่อยากอุปการะเด็กผู้หญิงสักคน”
เรื่องไม่ใหญ่ของเธอ ทำเอาคนฟังนิ่วหน้า เขาตักอาหารเข้าปากเคี้ยวกลืนเอาใจคนตักกับข้าว
