ภูผากับณิชชาถูกพาตัวมายังท่าเรือท้ายเกาะ ท่าเรือแห่งนี้ปกติชาวบ้านใช้เป็นท่าสำหรับเรือประมงขนาดเล็กของชาวบ้านในชุมชนบนเกาะ พวกคนร้ายแฝงตัวมากับเรือประมง บางส่วนปลอมตัวเป็นคนงาน เมื่อเห็นภูผากับญิชชาเดินทางมายังเกาะก็ถือโอกาสนี้ วางแผนเข้าลักพาตัวตามคำสั่งของผู้เป็นนายจ้าง เรือประมงลำหนึ่งจอดอยู่ตรงท่าเรือเตรียมรอรับพวกที่ออกไปจับตัวเหยื่อ
“พาสองคนนี่ขึ้นเรือไป พวกที่เป็นคนงานต้องอยู่ที่นี่สักสองสามวัน รอดูความเคลื่อนไหวจะได้ไม่มีพิรุธ”
ไอ้คนเป็นหัวหน้าสั่งการ ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ไม่คิดว่างานที่ได้รับมอบหมายมา จะสำเร็จง่ายดายเพียงนี้ ค่าตอบแทนก้อนโตรอมันกับลูกสมุนอยู่
“หนูนิด ถ้าเราถูกเอาตัวขึ้นเรือเราจะไม่มีทางรอด”
ภูผากระซิบบอกณิชชาเป็นภาษาอังกฤษ ภาษาที่คิดว่าพวกคนร้ายคงฟังไม่ออก เขาเดินเรียดเท้าถ่วงเวลาให้ถึงท่าเรือช้าที่สุด สายตามองไปรอบๆ หาทางเอาตัวรอด ถ้าเป็นเขาคนเดียวคงไม่
