ด้านณิชชาแอบย่องออกมาจากหลังก้อนหินอ้อมไปอีกด้าน พอคิดว่าห่างมากพอที่คนร้ายจะไม่ได้ยินเสียง ก็รีบวิ่งเต็มฝีเท้ากลับไปยังหมู่บ้าน อาศัยแสงจันทร์นำทาง จนมาพบกับนายแม้นกับบุหลัน จึงรีบวิ่งไปหาด้วยความดีใจ
“ลุงแม้น บุหลัน ช่วยด้วย!”
“นายหญิง นายหญิงจริงๆ ด้วย ลุงแม้นจอดรถ!”
บุหลันตบไหล่นายแม้นให้หยุดรถ รีบลงไปหาณิชชาที่ทรุดตัวลงนั่งหอบ พยุงให้ลุกขึ้นมา
“นายหญิงปลอดภัยดีนะคะ นายภูอยู่ที่ไหนคะ” บุหลันมองหาภูผา
“พี่ภู อยู่ทางโน้น ถูกพวกคนร้ายจับตัวไว้ รีบไปช่วยพี่ภูด้วย”
ณิชชาบอกเสียงหอบ ชี้มือไปยังด้านที่วิ่งหนีมา
“นังบุหลันแกดูแลนายหญิง ข้าจะไปช่วยนายภูเอง ถ้าพวกชาวบ้านมาให้ตามข้าไป”
นายแม้นบอกบุหลัน แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ไปทันที ไม่รอให้ชาวบ้านตามมาก่อนเพราะห่วงผู้เป็นนาย
คล้อยหลังนายแม้นไปไม่ถึงสองนาที นางสร้อยพร้อมชาวบ้านจำนวนหนึ่ง ก็ขี่รถมาถึง นางสร้อยปราดเข้ามาหาณิชชา
“นายหญิง
