"สวัสดีครับนายใหญ่" เลียมเอ่ยทักทายบุรุษรูปร่างสูงกำยำในชุดทักซิโด้สีดำแลดูโดดเด่นเป็นสง่า เรือนผมสีทองของเขารับกับดวงตาสีฟ้ายิ่งเพิ่มความโดดเด่น รวมทั้งใบหน้าหล่อเหลาราวกับลูกรักของพระเจ้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์จากรอยยิ้ม เขากำลังจ้องมองมายังพัฟฟินด้วยแววตาราวราชสีห์กำลังจ้องตะครุบเหยื่อ
"ถ้ามึงยังไม่ส่งเซย่ากลับไปที่อเมริกา กูก็คงคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือเซย่า นี่มันเรื่องอะไรกัน?" อัลเบิร์ตตวัดสาายตาไปหาเลียมเพื่อตั้งคำถาม
พัฟฟินเองก็หันไปมองหน้าเลียมเพราะต้องการรู้คำตอบเช่นเดียวกัน
"พัฟฟินเป็นลูกสาวของพรินซ์ มอร์แกน ผมขออนุญาตบอกแค่นี้นะครับ หวังว่านายใหญ่คงเข้าใจทุกอย่างเอง" อัลเบิร์ตกระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่จะหันกลับมามองพัฟฟินอีกครั้ง
"หึ! จนป่านนี้ยังจับตัวเป็นพรินซ์ไม่ได้อีกหรอ แล้วมึงเก็บลูกสาวมันไว้ทำไม?" นายใหญ่เอ่ยถามคำถามที่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่
"ผมยังเหลือเวลา และผมกำ
