"มึงห้ามลุกเด็ดขาดเลย แล้วก็เก็บอาการให้หมดซะ มึงไม่ใช่คนที่ชอบแสดงอารมณ์ทางสีหน้าแบบนี้มาก่อน นะ" โคลินเตือนสติเพื่อน
"แต่ตอนนี้กูทนไม่ไหวแล้ว!"
"มึงต้องทน เพราะไม่เช่นนั้นมึงจะแพ้ อีกอย่างนายใหญ่อยู่ในงานนี้ด้วย ถ้ามึงอาละวาดมึงจะเสียพัฟฟินไปตั้งแต่คืนนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเชื่อกู อย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล เรื่องเมียมึงค่อยไปจัดการที่บ้าน เชื่อกู"
"มึงจะให้กูทนดูอยู่อย่างนี้หรอ"
"มึงก็ไม่ดูสิ หันกลับมา ยิ่งมึงดูเมียมึงก็จะยิ่งได้ใจว่าเขาจะยิ่งจะประชดมึงเข้าไปอีก กูถามจริงๆเถอะว่าพวกมึงรักกันภาษาอะไรวะ?"
"ไม่ได้รักกัน!" เลียมหันมาบอกโคลิน
"ก็มึงบอกว่ามึงรักเขา"
"พัฟฟินเคยถามว่ากูรักเขาหรือเปล่า แล้วกูตอบไปว่ากูรักเขาไม่ได้"
"หึ! ไม่น่าล่ะเมียมึงถึงชอบประชดประชันมึงนัก"
"มันเกี่ยวกันด้วยหรอ?"
"หึ! แค่คำว่ารักสิมึงจะเก็บไว้ทำห่าอะไร?" โคลินพเยิดหน้าถาม
"มึงไม่เป็นกูมึงไม
