ช่วงสายวันถัดมา
พัฟฟินงัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อตัว โดยเฉพาะรอยแผลที่ถูกเลียมเอามีดกรีดเมื่อคืนนั้นยังคงเสมือนเป็นแผลสดอยู่ หญิงสาวค่อยๆกะพริบเปลือกตาถี่เพื่อปัดไล่ความง่วงงุน เธอหันซ้ายหันขวาทว่ากลับไม่พบว่าเลียมนอนอยู่ข้างกาย ร่างบางจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่ง มองออกไปข้างนอกหน้าต่างจึงได้รู้ว่าแสงแดดกำลังส่องแสงจ้า ครั้นเหลือบดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว
หญิงสาวค่อยๆก้าวลงจากเตียงนอนในขณะที่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวมากนัก เธอเดินตรงออกไปยังประตูห้องนอนและเดินลงมาชั้นล่างก็เห็นว่าเลียมนั่งอ่านเอกสารบางอย่างในมือของเขาอยู่บนโซฟา
"อ้าว ตื่นแล้วหรอ เดี๋ยวให้แม่บ้านยกอาหารออกมาให้" เลียมหันมามองคนตัวเล็กที่กำลังเดินตรงมาหาตนแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น
"มานี่" เลียมรั้งเอวบางให้ทิ้งตัวนั่งลงบนตักแกร่งของตน เขาโอบกอดเอวบางไว้แนบกายในขณะที่ใบหน้า
