เลียมบรรจงจูบสัมผัสแผ่วเบาบริเวณหน้าท้องแบนราบของพัฟฟิน หญิงสาวต้องมองการกระทำของชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ
"คุณ..."
"เจ้าตัวเล็กของฉันหลับอยู่ ห้ามเสียงดังโวยวายเด็ดขาดเข้าใจไหม" เขาพูดเสียงเบาในขณะที่หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"คุณหมายความว่ายังไง?" ร่างบางหยัดกายขึ้นนั่งด้วยสีหน้าตื่นตกใจ เธอผลักแผงอกแกร่งเขาให้ออกห่าง
"บอกว่าอย่าโวยวายไง แค่ขอฝากเด็กน้อยไว้ในท้องเก้าเดือนเอง จะโวยวายทำไม" เลียมทำเสียงดุ
"ไม่! คุณพูดอะไรของคุณนะ?" พัฟฟินยังคงรู้สึกสับสน
"ก็ฉันกำลังจะเป็นแแด๊ดดี้ไง"
"คุณแกล้งฉันใช่มั้ย?" หญิงสาวถามเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือไปตีต้นแขนกำยำของมาเฟียหนุ่ม
"สงบสติอารมณ์หน่อย บอกว่าอย่าโวยวายลูกฉันหลับอยู่ในท้องของเธอน่ะ" เลียมทำหน้าดุบ้าง
"ฮืออออ... ไม่นะ! คุณพูดอะไรของคุณ?" " หญิงสาวร่ำไห้โวยวายออกมาเมื่อเข้าใจความหมายที่เลียมพูดออกมา ชายหนุ่มรั้งร่างบางเข้ามาสวมกอ
