“หยุดรังแกฉันเดี๋ยวนี้นะคุณเจิ้ง ไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธคุณจริงๆ ด้วย” เธอเสียงแข็งใส่เขา
หลี่เจิ้งชะงักค้าง ยอมเงยหน้าจากอกอวบอย่างแสนเสียดาย
“โถ่ หลินหลิน ฉันไม่ได้จะรังแกเธอสักหน่อย แค่ขอชื่นใจนิดๆ หน่อยๆ แก้คิดถึงไม่ได้หรือไง” เขาออดอ้อนเสียงอ่อน ยอมละมาดเคร่งขรึมเย็นชาเพื่อให้หญิงสาวเห็นใจ หลินหลินกลั้นยิ้ม แกล้งตีหน้าขึง “คุณมันเอาแต่ใจที่สุด นี่เหรอที่คุณบอกว่าสำนึกผิดแล้ว คุณยังเห็นฉันเป็นที่บำบัดความใคร่ ไม่เคยให้เกียรติให้ความสำคัญกับฉันสักนิด”
หลี่เจิ้งหน้าเจื่อนลง นิสัยเอาแต่ใจของเขาทำให้เขาเคยตัวที่จะทำตามใจตัวเอง โดยลืมนึกถึงหัวอกของอีกฝ่าย มาเฟียหนุ่มระบายลมหายใจออกยาวเหยียด ใบหน้าเคร่งขรึมลง ดวงตาคมวูบไหวด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษนะหลินหลิน ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำอะไรให้เธอรู้สึกไม่พอใจอีก” เขาบอกเสียงขรึม ขยับตัวออกห่าง ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างให้ หญิงสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลุกไปป
