หลี่เจิ้งนิ่วหน้าขณะเปิดอ่านหน้าต่อไปอย่างสงสัย เพียงลดาพูดถึงความตายทำไมกันหนอ เขามองวันที่ของบันทึกแล้วยิ่งสงสัยหนัก ข้อความสั้นๆ นี้เขียนเมื่อสี่ปีที่แล้ว เขาจำได้ดีเพราะเป็นวันที่เขาเดินทางมาหาบิดาที่ฮ่องกงนั่นเอง มือหนาพลิกหน้ากระดาษหน้าถัดไป กวาดสายตาอ่านไปเรื่อย ก็ไม่พบอะไรนอกจากบันทึกประจำวันที่เพียงลดาเล่าถึงสิ่งที่เธอพบเจอ และความคิดในช่วงเวลานั้น ภรรยาของเขาชอบเขียนบันทึกเหตุการณ์หรือระบายความในใจในช่วงเวลาต่างๆ ไว้เสมอ เธอจะเขินอายหากรู้ว่าเขาแอบอ่านบันทึกของเธอจนสั่งห้ามไม่ให้เขาแตะต้อง หลี่เจิ้งจึงปล่อยให้เพียงลดาเขียนต่อไปโดยไม่เข้าไปยุ่งด้วย มาเฟียหนุ่มอ่านบันทึกสั้นๆ นั้นทีละหน้าด้วยรอยยิ้มเมื่อจินตนาการไปถึงช่วงเวลาที่เพียงลดาเขียนถึง จนมาถึงหน้าท้ายๆ ดวงตาคมก็เบิกกว้างขึ้น
“อาการของฉันแย่ลงทุกที หมอบอกว่าฉันโชคดีที่มีชีวิตยาวนานถึงขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีชี
