“คุณวิคเตอร์คุณมาได้ยังไง” กีรติกาตกใจจนหน้าซีดเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่ผู้ชายที่พาเธอมาขึ้นเรือแต่กลายเป็นวิคเตอร์คนที่เธอพยายามจะหนี
“ก็ฉันมารับเธอไปดินเนอร์ตามที่คุยกันไว้ไงล่ะ” เขาพูดจากนั้นเบี่ยงตัวออกจากประตูเล็กน้อยและพนักงานบนเรือก็นำกระเป๋าเดินทางของเธอรวมถึงชุดราตรีที่เธอทิ้งไว้ที่โรงแรมเข้ามาไว้ในห้อง
หญิงสาวมองแล้วถอนหายใจเพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้ทันและตามเธอมาถึงที่นี่
เมื่อพนักงานออกไปแล้ววิคเตอร์ก็เดินเข้ามาในห้องจากนั้นปิดประตูและนั่งลงบนโซฟาข้างเตียงนอน
“รีบแต่งตัวสิตอนนี้เรือเทียบท่าอยู่ที่ภูเก็ตฉันจองโรงแรมไว้แล้ว เราจะไปดินเนอร์กันที่นั่น”
“คุณรู้มาตลอดว่าฉันจะหนีมาที่นี่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วถามด้วยความรู้สึกเจ็บใจ
“รู้สิ”
“คุณรู้ได้ยังไงหรือคุณจ้างนักสืบให้แอบตามฉันมา”
“ฉันไม่ได้จ้างนักสืบอะไรเลยเธอ
