บทที่ 25
เอาคืน
หนึ่งเดือนต่อมา..
มนปรียาตัดสินใจยื่นใบลาออก แม้มหาวิทยาลัยจะอนุญาตให้กลับเข้าทำงานได้
แต่ใครจะอยากทำงานท่ามกลางเสียงนินทา เธอเลยหางานใหม่ จะได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ ต้องกินต้องใช้ ค่าใช้จ่ายยังรออยู่ข้างหน้า จะมัวเสียเวลากับเรื่องคลิปอยู่ทำไม
และวันนี้เป็นวันแรกที่ไม่ต้องกลับไปที่นั่นอีก
“ขอโทษครับที่มาช้า” ปราการนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ไหนบอกไม่มีเรียน แล้วทำไมใส่ยูนิฟอร์ม”
เขานัดมาเจอ บอกจะคุยเรื่องติว วันนี้ว่างไม่มีเรียน แต่สิ่งที่เห็น..ก็เดาได้ว่าปราการโกหกคำโต
“ผมโดดเรียน”
“ทำไมทำแบบนี้”
“มีปัญหาทำไมพี่ไม่บอกผม”
“มันเป็นปัญหาของพี่”
รู้สึกอาย..ปราการคงรู้เรื่องคลิป แต่ทำไงได้เธออยากทำงานหาเงิน ต้องหน้าหนาหน้าทนไว้ก่อน
“ผมช่วยพูดกับพ่อให้ได้นะ จะย้ายแผนกใหม่ยังได้ ถ้าพี่ต้องการ”
คงหมายถึงอธิการบดี
“ไม่จ้ะ..เลิกพูดเรื่องนี้แล้วมาคุยงานดีกว่า
