บทที่ 23
อยู่กับชาร์วี
คนป่วยตื่นในตอนสายของวันถัดมา อาการครั้นเนื้อตัวเริ่มดีขึ้น ขยับร่างหวังพลิกนอนหงาย แต่มีท่อนแขนพาดอยู่ที่เอวจึงลืมตา
เพียงแค่เอี้ยวหน้ามองก็ใจเต้นแรง หน้าคมคายซุกอยู่ด้านหลัง เสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเขากำลังหลับลึก เธอจึงไม่กล้าขยับตัว ทำเพียงแค่ค่อย ๆ ประสานมือเข้ากับมือใหญ่ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ชาร์วีไม่หาย..
เขายังอยู่..อยู่กับเธอบนเตียงอย่างที่เคยสัญญา
นอนอมยิ้มใจเต้นแรงอยู่นาน ก่อนผล็อยหลับไปอีกครั้ง มารู้สึกตัวก็ตอนถูกรบกวนจากปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่กับซอกคอ เธอครางแผ่วเบา จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตา
ในจังหวะลืมตาก็ต้องหน้าแดง เมื่อร่างกำยำที่มีเพียงกางเกงนอนตัวเดียวพลิกกายขึ้นคร่อม เขาเท้าแขนกับที่นอน โน้มหน้าเข้าใกล้ นัยน์ตาสีเข้มดูหวามไหวจนใจสั่น
“เอ่อ..” เธอรีบปิดปากเพราะไม่มั่นใจในลมหายใจของตัวเอง สบตากับเขาด้วยแววสั่นระริก เห
