“คุณตองนวลไม่ต้องค่ะ ให้นังสีบัวบานทำไป” ตองนวลเห็นคนงานมากมายที่โรงอาหารของไร่ จึงเข้ามาช่วยตักข้าวตักแกง แต่ตักไปได้เพียง 2 คน ทองเลื่อมก็เอะอะเหมือนเป็นเรื่องใหญ่โต
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณก็ได้” ชีวิตนี้เกิดมาเคยแต่ถูกเรียกว่านังตองนวลหรืออีตองนวล ยังไม่เคยถูกใครเรียกขานว่าคุณตองนวลสักครั้ง จึงทำให้ไม่คุ้นชิน และไม่กล้าตีตัวเสมอเจ้านายของไร่จันทรัช
“จะได้ยังไงล่ะคะ คุณตองนวลเป็นแม่ของนายหญิงจอม เมียนายศิราเลยนะ จะให้มาเรียกชื่อเฉย ๆ ไม่ได้ แล้วอีกอย่างนายหญิงเอวาก็บอกไว้ว่าคนงานทุกคนต้องให้เกียรติคุณตองนวลเสมือนเจ้านายคนหนึ่ง”
“ให้ฉันช่วยเถอะนะ ฉันอยู่ว่าง ๆ ก็เบื่อ ที่นี่ไม่มีใครยอมให้ฉันทำอะไรเลย” ตองนวลซาบซึ้งที่เอวายกย่องเธอถึงเพียงนี้ แต่ก็ไม่อยากอยู่ว่างเฉย ด้วยร่างกายและสภาพจิตใจก็กลับมาเป็นปกติแล้ว ศินีก็หมดหน้าที่ดูแลเธอ และไม่ว่าจะไปหยิบจับอะไร ก็ไม่มีใครยอมให้เธอทำสักคน
