"พี่อธิปล่อยไนท์ได้แล้ว" คนตัวเล็กดีดดิ้นพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของคนตัวโตเมื่อมาหยุดยืนที่หน้าลิฟท์
"ทำไมต้องปล่อย หรือว่ากลัว" ร่างสูงดันร่างเล็กเข้าไปในลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก จนชิดผนังลิฟท์ด้านใน อธิตามไปใช้สองแขนยันพนังขังไนท์ไว้ในอ้อมแขน ก้มมองใบหน้าหวานที่เอาแต่ก้มหน้าหลบ
"พี่ถามว่ากลัวพี่เหรอ" ไนท์เอาแต่ก้มหน้านิ่งเงียบไม่พูดอะไร อธิเชยคางเรียวขึ้นเพื่อให้สบตา แต่เธอสะบัดหน้าหนี
"ถ้าไม่ยอมพูดพี่จะจูบไนท์"
"ปะ...เปล่ากลัวค่ะ" ไนท์รีบเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ปลายจมูกสะบัดโดนปลายจมูกโด่งของอธิ ตอนนี้ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันเบาๆ ทั้งสองสบตากันนิ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์
"ถ้าไม่ได้กลัว แล้วเป็นอะไร หืม?" อธิยิ้ม จนไนท์รีบเบือนหน้าหนีทันที
"พี่อธิต่างหากที่เป็นอะไร ทำไมทำเหมือนโมโหไนท์ จริงๆ ไนท์ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธ...ที่พี่อธิจูบ" ไนท์เอ่ยบอกน้ำเสียงแผ่วเบาจนประโยคสุ
