ฟ้าลดานั่งมองเอกกวีเอาแอลกอฮอล์เช็ดฝ่ามือให้ด้วยความรู้สึกหวั่นไหวแปลกประหลาด หัวใจในอกก็เต้นแรงระรัวจนน่ากลัวว่ามันจะทะลุออกมาภายในเสียให้ได้
ทำไมหล่อนจะต้องอมยิ้ม และทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกเกลียดผู้ชายตรงหน้าน้อยลง ทั้งๆ ที่เขาแสนจะใจร้ายใจดำกับหล่อนนักหนา
ทำไม และทำไม...
หล่อนถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับไม่มีคำตอบ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ยามที่อยู่ใกล้กับผู้ชายคนนี้
“เอาเสร็จแล้ว อย่าเพิ่งไปโดนน้ำเสียล่ะ”
เขาปล่อยมือหล่อน และเงยหน้าขึ้นมองหล่อน สายตาของเขาไร้ความรู้สึกยามจ้องมองมา
“อ้อ ผมลืมบอกไป”
“อะไรอีกล่ะ”
หล่อนหันหน้าหนี หลบสายตา แต่ก็ยังถามเสียงห้วนออกไป
“เย็นนี้จะไม่มีการทำอาหารเผื่อคุณ”
หล่อนหันขวับมามองเขาทันที “นี่นายกะจะให้ฉันอดข้าวตายเลยอย่างนั้นสินะ”
เขาส่ายหน้าน้อยๆ ลุกขึ้น และถอยออกห่างไปสองก้าว
“ไม่ใช่ ผมไม่เคยคิดอยากให้คุณตาย”
“ทำไม
