“ครับคุณหลี่” จางหลงรับคำ เขามองหน้าซูบเซียวของผู้เป็นนายอย่างห่วงใย ตลอดหนึ่งอาทิตย์หลี่ไท่หยางคอยดูแลม่านไหมไม่ยอมห่าง ยิ่งสามวันก่อนหน้านั้น ตอนที่หญิงสาวยังอาการโคม่านายของเขาแทบไม่ได้กินได้นอนเลย มาเฟียหนุ่มเกาะติดอาการของม่านไหมตลอดเวลา เพิ่งจะมีเวลาได้หยุดพักก็ตอนที่เขาพาสองสาวมาเยี่ยมนี่เอง “คุณหลี่ ควรพักบ้างนะครับ คุณไหมก็อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้ว” “ฉันไม่เป็นไร” หลี่ไท่หยางโบกมือ ไม่ได้ใส่ใจนัก เขารู้ตัวว่าร่างกายของเขายังไหว แม้จะอิดโรยอยู่บ้างแต่ใช่จะอ่อนล้าจนไม่มีเรี่ยวแรงเสียเมื่อไหร่ จางหลงน่าจะรู้ดีว่าสมัยยังเรียนอยู่ต่างประเทศ เขาเคยผ่านการฝึกหนักกับหน่วยรบของอเมริกามาแล้ว ขนาดอดนอนเจ็ดวันติดกันเขายังไม่เป็นไร แค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมาก “ผมคิดว่าหย่งเผิงมันคงรอจังหวะ ลงมือกับคนของเราอยู่” จางหลงลดเสียงลงเล็กน้อย เมื่อเห็นคิ้วดกหนาของผู้เป็นนายขมวดมุ่น คนของเราในความหม
