“แม่ลิช แม่ลิชขา...”
หนูน้อยร้องเรียกมารดา ที่ใกล้หมดสติ อลิชาพยายามลืมตาขึ้นมา
“โร... โรซี่”
“แม่ลิชขา แม่ลิชอย่าเป็นอะไรนะ ฮือ...”
โรซี่น้อยร้องไห้โฮ กอดมารดาไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว บ้านและโฮมสเตย์ของครอบครัว กลายเป็นเศษซาก อีกทั้งยังมีคนทำร้ายแม่ของแกจนเกือบตาย แม่หนูน้อยกลัวแม่ของแกตาย ร้องไห้ไป ร้องเรียกแม่ไป สภาพน่าเวทนานัก
“อลิช เป็นยังไงบ้างลูก”
นายพัชรโยนอิฐในมือทิ้ง รีบเข้ามาช่วยประคองลูกสาวให้ลุกขึ้นนั่ง สภาพของอลิชาในตอนนี้ ลำคอแดงจากการถูกบีบ แทบหมดสติเพราะขาดอากาศหายใจ หากเขามาช้าอีกนิดมาโก้คงฆ่าอลิชาไปแล้ว นายพัชรหันไปมองอันธพาลร้าย มันถูกเขาเอาอิฐทุบหัว จึงยอมปล่อยมืออกจากคอของอลิชา ตอนนี้มันกำลังลุกขึ้นมาอีกแล้ว คนเป็นพ่อจำต้องปล่อยลูกสาว แล้วเข้าไปขัดขวางไว้
แต่คนแก่ร่างกายไม่แข็งแรงนัก หรือจะสู้อันธพาลร่างใหญ่ได้ นายพัชรถูกมาโก้ต่อยไปหลายหมัดจนร่วงกองกับพื้น
