ลีคัสมองเฌอปรางค์ที่นอนไม่ได้สติบนเตียงผู้ป่วยด้วยความรู้สึกหลากหลาย สองเท้าเคลื่อนเข้าไปหาคนตัวเล็ก ในขณะที่หัวใจแกร่งพานปวดหนึบทุกครั้งที่เข้าใกล้หญิงสาว
รู้สึกโล่งอกที่เธอปลอดภัย ทว่ากลับแอบภาวนาขอให้เธอไม่ความจำเสื่อม ทำไมโชคชะตาช่างเล่นตลกให้เธอพ้นขีดอันตรายแต่กลับมอบข่าวร้ายมาพร้อมกัน ให้เป็นข่าวดีทั้งสองเลยไม่ได้หรือ
เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มนวลใส แม้ในยามเธอนอนหลับไม่ได้สติและไร้เครื่องสำอางก็ยังคงดูสวยงามไม่เปลี่ยน มือเขาสั่นเทาจนสังเกตได้ ดวงตาปวดหนึบเมื่อเริ่มมีของเหลวสีใสซึมออกมา
ขอให้เธอตื่นขึ้นมาและจำเขาได้ ถึงแม้จะมีความหวังเพียงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ตาม…
“มึงกลับไปซะ”
ลีคัสละสายตาจากเฌอปรางค์มองไปยังฌอนที่เดินเข้ามา อีกฝ่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ต่อไปนี้กูจะดูแลเฌอปรางค์และหลานกูเอง” รู้ว่าเฌอปรางค์รักลีคัส และเหมือนลีคัสเองก็จะรักเฌอปรางค์ด้วยเหมือนกัน หลังจากเกิด
