ร่างอรชรถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้ากับคนตัวโต หล่อนแสนเอียงอายเมื่อถูกเขาจ้องมองด้วยสายตาหิวกระหายปานจะกลืนกินเข้าไปทั้งร่าง
“ก็เพราะทั้งสองที่มีคุณอยู่ในอ้อมแขนยังไงล่ะ” สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันนิ่ง และเป็นมาร์คอสที่เป็นฝ่ายพูดทำลายความเงียบนั้นขึ้นมา
“รู้ไหมว่าคุณสวยกว่าดวงจันทร์เสียอีก... ผมรักคุณ พเยีย...”
สาวน้อยน้ำตาซึมโผเข้ากอดร่างกำยของมาร์คอสเอาไว้ ซบหน้าลงกับแผงอกกว้างด้วยความรักสุดดวงใจ ไม่มีอะไรเคลือบแคลงในใจอีกแล้ว
“พเยียรักคุณค่ะ มาร์คอส รักคุณ... พเยียยินดีจะไปเซาเปาโลกับคุณ...”
“ทูนหัว... พูดจริงใช่ไหม”
และเมื่อสาวน้อยพยักหน้ารับ มาร์คอสก็ก้มลงมอบรางวัลให้กับภรรยาด้วยจุมพิตแสนเร่าร้อน ทั้งคู่จูบกันเย้ยจันทร์อยู่เนิ่นนาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะผละออก แล้วช้อนร่างอรชรขึ้นมาแนบอก ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยแรงฤทธิ์พิศวาสแน่นอก
“ห้องนอนอยู่ไหนพเยีย เร็วเข้า... ผมจะรอไม่ไหวแล้ว”
