“แม่ขา ปอปอฉวยฉุดไหม” แมงปอยืนอยู่บนสตูลหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ใช้พัฟตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อให้แป้งติดทน ในขณะที่คนเป็นแม่กำลังทาครีมบำรุงผิวก่อนนอน
“แมงปอของแม่สวยที่สุดเลยค่ะ”
“ปอปอฉวยเหมืองแม่ขา ปอปอฉวยเหมืองย่าขา ปอปอฉวยเหมืองป้ายัก แม่ขา ปอปอคิดถึง ปอปอคิดถึงป้ายักแย้ว” เสียงที่เคยสดใสเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง ริมฝีปากเบะคว่ำ เมื่อความคิดถึงเล่นงาน เกือบสองเดือนแล้วที่ป้ารักไปเรียนหลักสูตรระยะสั้นด้านแฟชั่นที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เพราะแฟชั่นไม่เคยหยุดนิ่ง จึงต้องเพิ่มพูนความรู้ให้ตัวเองเสมอ
“อีกสองวันป้ารักก็กลับแล้วค่ะ”
“ทอมางใจมาก” แมงปอนั่งลงข้างคนเป็นแม่ สองมือเล็กวางประทับตำแหน่งหัวใจ แล้วค่อยๆ เอียงตัวคล้ายคนหมดแรง
“แม่เข้าใจความรู้สึกของแมงปอค่ะ ความคิดถึงทำให้ทรมานใจสุดๆ” มิวรู้ว่าต้องรับลูกสาวแล้วอุ้มมานอนบนตัก เอ็นดูความช่างพูดกับท่าทางของลูกสาว และเธอก็เข้าใจความรู้สึกน
