สามอาทิตย์แล้วสินะกลับการอยู่เพียงลำพังโดยที่ข้างกายไม่มีเขา...
แองเจลล่ายืนเกาะระเบียงมองออกไปยังสวนสีเขียวขจีเบื้องหน้าด้วยความขมขื่น ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีวันไหน ไม่มีเวลาไหน และไม่มีวินาทีไหนที่สมองของหล่อนไม่คิดถึงเรื่องของบาร์ซาร์ หล่อนคิดถึงเขาเสมอ คิดถึงผู้ชายที่เคยได้กกกอดมาในอดีต
แต่เขาคงไม่คิดถึงหล่อนหรอก ไม่อย่างนั้น... ถ้าเขามีใจกับหล่อนบ้าง เขาก็คงจะต้องติดต่อผ่านมาทางพี่มาร์คอสแล้วล่ะ แต่นี่... เขาเงียบหายไป หรือบางที่เขาอาจจะกำลังมีความสุขกับจาเมล่าแม่นางฟ้าแดนทรายผู้หญิงที่เขารักจนหมดใจก็ได้
มือบางยกขึ้นป้ายหยาดน้ำแห่งความทุกข์ทรมานทิ้ง พยายามจะสะกดกลั้นทุกความเจ็บปวดเอาไว้แต่เพียงในอก แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะเวลาไหน หัวใจของหล่อนก็ยังร่ำไห้เพราะความโหยหาสัมผัสของคนตัวโตไม่จืดจาง แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่เคยใยดีเลยก็ตาม
“ร้องไห้อีกแล้วหรือแองจี้”
เสียงที่เต็มไปด้วยความห
