“สาวใช้บอกว่าเห็นนายออกจากห้องนอนของแองจี้ตอนรุ่งสาง”
คำพูดของมาร์คอสทำให้ผู้ชายในชุดสูทสีดำสนิทที่กำลังจะยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มชะงักและหันมามอง ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ใส่ใจอะไร
“ฉันไปหาเมียของตัวเอง... มันผิดตรงไหนกันล่ะ”
มาร์คอสหัวเราะเบาๆ “คิดถึงน้องสาวฉันมากใช่ไหมล่ะ ก็อย่างว่าล่ะน้องสาวของฉันสวยแถมยังว่านอนสอนง่ายยิ่งกว่าลูกแมวเชื่องๆ อีกนี่”
บาร์ซาร์ฟังคำพูดของเพื่อนรักแล้วก็แทบจะสำลักกาแฟในแก้วตาย “สวยน่ะใช่ แต่ไอ้ว่านอนสอนง่ายเนี่ย ฉันว่าไม่มีอยู่ในตัวของน้องสาวนายเลยนะมาร์คอส...”
“แต่นายก็รักแองจี้ไม่ใช่หรือ”
ความเงียบเต้นระริกอยู่รอบตัวอยู่นานก่อนที่องค์ชายบาร์ซาร์จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นยิ่งนักสำหรับคนฟัง
“นายจะถามทำไม... ในเมื่อนายก็รู้อยู่เต็มอกอยู่แล้ว”
“ใช่... ฉันรู้ แต่แองจี้ไม่รู้นี่ และถ้าเธอไม่รู้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะ นายไม่มีทางขังเธอไ
