“หม่อมฉันไม่มีอะไรเหลือแล้วล่ะเพคะ เพราะแม้แต่หัวใจฝ่าบาทก็ยังขโมยของหม่อมฉันไป...” หญิงสาวสะอื้นไห้ ความน้อยใจทำให้หล่อนไม่คิดจะญาติดีกับคนตัวโตอีก เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรยังไงล่ะ คนไม่รัก ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่มีทางรัก นี่มันคือความจริงที่หล่อนต้องยอมรับมันให้ได้
“ปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ... อย่าพระทัยร้ายกับหม่อมฉันอีกเลย”
“แล้วสิ่งที่คุณทำล่ะ... มันเหมือนคนใจดีที่ไหนทำกัน คุณทิ้งผมมา... ทิ้งให้งานอภิเษกของเราต้องล่มลงไม่เป็นท่า คุณใจร้ายกับผมมากนะแองจี้...”
หญิงสาวมองเขาอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากไม่หยุด “ฝ่าบาท... ไม่ได้ต้องการหม่อมฉันจริงๆ สักหน่อย ฝ่าบาทมีตัวจริงของพระองค์อยู่แล้ว...”
“ถ้าคุณหมายถึงจาเมล่าล่ะก็... ตอนนี้ผมส่งเธอกลับไปยังแคว้นควับบาร์แล้วล่ะ”
“ฝ่าบาททำกับผู้หญิงที่ตัวเองรักแบบนั้นได้ยังไงกันเพคะ ทำไมฝ่าบาทถึงพระทัยร้ายนัก” แองเจลล่าต่อว่าเขา มองเขาทั้งน้ำตา
“แล้ว
