หลังจากปล่อยให้ตัวเองทนทุกข์ระบมกับภาพที่ได้เห็นอยู่นานหลายชั่วโมง แองเจลล่าก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วล่ะว่าจะต้องหนีไปจากวังหลวงแห่งนี้ให้สำเร็จ ไปคนเดียว โดยไม่หวังอีกแล้วล่ะว่าฟาเดลจะเปลี่ยนใจตามหล่อนไปด้วย ในเมื่อเขามีคนที่รักอยู่แล้ว ผู้หญิงที่สวยปานนางฟ้า ผู้หญิงที่เป็นถึงลูกสาวของเจ้าแคว้นใหญ่ ผู้หญิงที่เคยมีศักดิ์เป็นถึงอดีตพระคู่หมั้น ฟาเดลไม่มีทางเลือกหล่อน เขาไม่ได้รักหล่อน และเขาไม่ได้โกหกความรู้สึกของตัวเองเลย มีแต่หล่อนคนเดียวเท่านั้นแหละที่พยายามหลอกตัวเอง
“ตัดใจซะเถอะแองจี้... มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ไม่มีแล้วจริงๆ”
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งจนหยาดน้ำแห่งความขมขื่นแห้งเหือดไปจากแก้มนวล แต่ถึงกระนั้นน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ภายในหัวใจก็ไม่ยอมแห้งหายไปไหน มันยังคงท่วมท้นล้นเอ่อจนแม้แต่จะหายใจก็ยังทำได้ยากยิ่ง หล่อนเจ็บ... เจ็บเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ลาก่อนฟาเดล...”
ร่า
