ผ่านไปหลายชั่วโมงกว่าพายุแห่งตัณหาจะสงบ ไม่รู้เมคินไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ส่วนอีกคนนั้นหมดแรงจนลุกไม่ขึ้น เขาจัดการพาทิวาเข้าไปอาบน้ำ สวมเสื้อให้และพาไปนอนที่ห้องเดิมของชายหนุ่ม ก่อนตัวเองจะรีบอาบน้ำและตามไปนอนกอดกันอยู่บนเตียงนอนห้าฟุต เหตุเพราะเตียงเดิมในห้องนอนใหญ่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักจนไม่อาจนอนต่อได้
เมคินรู้สึกตัวตื่นก่อน เขารีบอาบน้ำแต่งลงไปรับอาหารที่สั่งไว้ พอกลับขึ้นห้องมาเลขาคู่ใจก็ยังนอนอยู่ที่เดิมก็
“ทิว ไหวไหม ตื่นมากินอะไรสักหน่อยนะ”
แม้จะไม่อยากปลุกคนที่นอนหลับอย่างมีความสุขแต่เพราะทิวาเคยเป็นโรคกระเพาะมาก่อนเขาจึงต้องให้ชายหนุ่มลุกมาทานอะไรสักนิดก็ยังดี
“พี่คิน กี่โมงแล้วครับ” ทิวาขยับตัวอย่างยากลำบาก เขาปวดร้าวไปทั้งตัว
“เกือบสิบโมงแล้วนะ กินข้าวต้มสักนิดแล้วค่อยนอน”
“ขอยาแก้ปวดด้วยได้ไหม”
“ได้สิ แต่กินข้าวก่อนนะ” เมคินประคองให้เขานั่ง แล้วเลื่อนเก้าอี้มาใกล้ เป่าข้
