บทที่ 3 เสียใจให้พอ 2/2

1054 Words

หญิงสาวกลับเข้าบ้านเกือบสี่โมงเย็น เรียกว่าวนจนไม่รู้จะวนไปไหนในกรุงเทพแล้ว ก็เลือกที่จะกลับมาบ้านที่อบอุ่นของเธอดีกว่า ก่อนลงจากรถเธอพยายามไม่เศร้า เพราะเดี๋ยวมารดารู้จะเสียใจไปกับเธอด้วย หากบอกไปตรงๆ แม่จะรับลูกที่ไม่ดีอย่างเธอได้ไหมนะ ขาเล็กก้าวลงมาอย่างสั่นเทา ที่จริงมันก็พร้อมล้มลงไปกองกับพื้นอยู่ตลอดเวลา หากเธอไม่พยายามประคองตัวเองให้เดินต่อไป “แม่คะ เฟื่องกลับมาแล้วค่ะ” เธอบอกแม่เบาๆ ขณะท่านกำลังดูช่องโฮมช็อปปิง ในช่วงบ่ายอยู่ “อ้าวลูก วินหรือเฟล” สกุนาถามลูกสาว แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับของลูกสาวก็เกิดความสงสัย “อกหักค่ะแม่ ขอไปฮีลใจก่อนนะคะ” เฟื่องลดาไม่อยากเข้าไปกอดมารดาตอนนี้ เธอต้องร้องไห้หนักเป็นแน่และก็ไม่มีอารมณ์จะพูดเล่นคุยเล่น จึงรีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที เธอปิดล็อกห้องแล้วปล่อยโฮอีกครั้ง ปล่อยร่างที่พยายามฝืนมานานทรุดลงกับพื้น เสียงสะอื้นดังออกไปที่ด้านนอก แม้แต่สกุนาที่ขึ้นมาเพื่อจะถามลูกว่าเป็นอะไร แต่สุดท้ายเมื่อได้ยินลูกสาวร้องไห้ เธอก็เลือกที่จะไม่รบกวน ลูกสาวของเธอเป็นคนเข้มแข็ง หากร้องไห้นั้นต้องอ่อนแอมากแล้วจริง ๆ แม้จะเป็นห่วงแต่ก็เลือกให้เฟื่องลดาอยู่คนเดียวก่อน หญิงสาวคลานขึ้นเตียงนอนแล้วหลับไป คืนนั้นทั้งไม่อาบน้ำแล้วก็ไม่ลงไปกินข้าว คนเป็นแม่อย่างสกุนาก็อดห่วงไม่ได้ จึงให้เด็กเอากุญแจมาไขเพื่อแอบเข้าไปดูลูกสาว แต่ทว่าเห็นว่านอนหลับไปแล้วจึงไม่กวนจะดีกว่า เช้าวันอาทิตย์ เฟื่องลดาตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหนึบที่หัว เธอแทบไม่มีแรงลุกขึ้นจึงนอนต่อไป จนเมื่อผู้เป็นมารดาเข้ามาปลุก “เฟื่อง...ตื่นหรือยังลูก” สกุนาให้เด็กยกข้าวต้มมา ให้ลูกสาวที่ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น “แม่...เฟื่องปวดหัว” หญิงสาวบอกกับมารดา “กินข้าวกินยานะลูก” น้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นห่วงของมารดาทำให้เฟื่องลดาน้ำตาปริ่มขึ้นมาอีกครั้ง คนนี้ต่างหากที่เธอควรร้องไห้ให้ คนที่รักเธอโดยแท้จริง ไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนจากเธอเลย “ค่ะแม่...” ใบหน้าและดวงตาที่บวมเพราะร้องไห้มาหนัก เงยขึ้นมองมารดา พร้อมกับเสียงอุทานที่เธอเองก็ตกใจ “ลูกแม่...ไม่สวยเลย ไม่ได้ วันนี้ต้องไปนวดหน้าบำรุงหน้ากับแม่ พรุ่งนี้ไปฝึกงานอายเขาตายเลย” สกุนาแสร้งทำเป็นตกใจ ที่จริงอยากดึงลูกสาวให้ออกจากความทุกข์ต่างหาก แต่เธอจะไม่เค้นถาม หากลูกอยากเล่าเดี๋ยวก็เล่าเอง “จริงเหรอคะแม่” เธอรีบวิ่งไปส่องกระจก “ไม่เอานะ เดี๋ยวใครเห็นลูกสาวฉันทำไมสภาพโทรมแบบนี้” “แม่คะ...” เฟื่องลดานิ่วหน้า “รีบกินข้าวกินยา แม่โทรไปนัดคลินิกก่อน” สกุนารีบออกจากห้องไปปล่อยให้ลูกทานข้าว เฟื่องลดายิ้มให้กับมารดา แล้วถอนหายใจ พรุ่งนี้เธอต้องไปทำงานแล้ว เธอต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้ วันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย เช้านี้สกุนาให้คนขับรถมาส่งเฟื่องลดาเอง และก็นั่งมาด้วย เพราะบอกว่าจะไปเรียนทำขนมแก้เบื่อ “รถติดจังเลยค่ะแม่” เฟื่องลดาบ่น ทุกทีเธอเป็นคุณหนูสายลุยมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยต้องให้รถมาส่งมารับ แต่วันนี้มารดาบังคับจึงต้องมาด้วยกัน “นั่งเป็นเพื่อนแม่ไปเถอะ ช้านิดช้าหน่อยเจ้านายคงไม่ว่าหรอกมั้ง” “หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะแม่” กว่าจะถึงบริษัท ก็เป็นเวลาเกือบแปดโมง เธอวิ่งมาขึ้นลิฟต์ แต่ก็ต้องเจอกับเขาอีก แม้จะไม่อยากอยู่กับเขาสองต่อสอง แต่ทว่าเขากลับกดลิฟต์รอเธอ นั่นทำให้คนในลิฟต์กดดันเธอด้วยสายตา พวกพี่ๆ คงคิดว่าเธอกลัวท่านประธาน บรรยากาศในลิฟต์เป็นไปอย่างเงียบเชียบ เพราะพนักงานคนอื่นก็ไม่ได้พูดคุยเช่นกัน จนเมื่อเหลือเธอและเขาที่จะขึ้นไปชั้นบนสุดนั้น เขาจึงพูดกับเธอในฐานะเด็กฝึกงาน “เฟื่องลดา เอาเอกสารประชุมไปให้ผมด้วย” “รับทราบค่ะท่านประธาน” เธอตอบ แต่คนสั่งกลับรู้สึกหงุดหงิด เพราะเสียงที่ตอบนั้นดูไม่ได้อาลัยอาวรณ์กับเขาเลย นี่เหรอที่บอกว่ารักเขา เธอควรเสียใจหรือพยายามมากกว่านี้สิ เฟื่องลดา เขาเดินใบหน้าถมึงทึงออกจากลิฟต์แล้วปิดประตูเสียงดัง บอกให้รู้ว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี ปัง ! เจนจิราที่เห็นท่านประธานเดินหน้าบึ้งออกมาจากลิฟต์พร้อมกับน้องฝึกงาน จึงลุกขึ้นโค้งทักทายเหมือนปกติ แต่ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าเจ้านาย จึงยักคิ้วให้กับเลขา และก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงปิดประตูอีกครั้ง “อะไรยังไง” “ไม่ทราบค่ะพี่เจน โกรธที่เฟื่องมาสายหรือเปล่า” เธอกระซิบกระซาบ “หนูเฟื่องเพิ่งมาสายวันนี้วันแรกนะ” “ท่านประธานของพี่อาจจะไม่ชอบ” เสียงสนทนาจำต้องหยุดลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดัง และเจนจิราเป็นคนรับสาย เพราะเฟื่องลดาไม่กล้ารับ “ค่ะบอส” “เฟื่องลดาอยากฝึกงานอยู่ไหม ผมสั่งงานทำไมยังชักช้าอยู่อีก” เสียงที่ดังจากโทรศัพท์สำนักงานเพราะว่า เจนจิราเลือกเปิดโฟน ทำให้คนที่กำลังนินทาเจ้าของเสียงต้องสะดุ้งสุดตัว เฟื่องลดารีบเอาเอกสารที่บอสต้องการไปให้ในห้อง ทันที แต่เมื่อก้าวเข้าห้องก็ต้องก้มหน้าอีกครั้งกับเสียงดุของเขา “รีบส่งมาชักช้าอยู่ได้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” “ขอโทษค่ะ” “รีบฝึกงานรีบไปจากบริษัทฉันซะ” คำนี้เสียดแทงใจเธอมาก แต่เธอก็ฝืนทนเก็บไว้ในใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more