บทที่ 57
หลังจากคีแรนหายออกไปจากห้อง สิบกว่านาทีต่อมาเขาก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับถุงใส่ผลไม้เปรี้ยวเข็ดฟันจำนวนสี่ห้าถุง หล่อนขยับตัวลุกขึ้นมอง ก่อนจะอุทาน
“ทำไมซื้อมาเยอะจังคะ พราวกินไม่หมดแน่เลย”
“กินไม่หมดก็ไม่เป็นไร ค่อยๆ กินไป ลูกฉันจะได้ไม่หิว”
พราวเนตรระบายยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นลูบท้องเบาๆ ก่อนจะมองหน้าเขา
“ขอบคุณมากนะคะที่สละเวลามาเฝ้าพราว”
“ก็มันหน้าที่ของฉันนี่นา ในท้องเธอก็ลูกฉัน” เขาเอาผลไม้เปรี้ยวใส่จานและเดินมาส่งให้
พราวเนตรรีบรับมาถือเอาไว้ แล้วหยิบมะม่วงเปรี้ยวขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่คีแรนทำหน้าเข็ดฟันอยู่ใกล้ๆ
“ไม่เปรี้ยวบ้างหรือนั่นน่ะ กินเอา กินเอา”
หล่อนส่ายหน้าจนเส้นผมกระจาย “ไม่เปรี้ยว อร่อยมากเลยค่ะ ลองดูไหมคะ”
คีแรนส่ายหน้าดิก และยกมือขึ้นดันชิ้นมะม่วงเปรี้ยวที่พราวเนตรยื่นมาตรงหน้าออกห่าง
“ฉันไม่ชอบของเปรี้ยว เธอกินเถอะ”
“อร่อยนะคะ” หล่อนย
