“กินยาก่อนครับ” ฟลินต์ยื่นน้ำกับยาเม็ดแก้ปวดแก้อักเสบให้พาฝันหลังจากเธอรับประทานอาหารเสร็จ
“ไม่ต้องกินก็ได้ พาฝันทนได้” พาฝันเบ้หน้าเพียงเพราะได้กลิ่นยา
“ตอนเด็กๆ ก็กินยาไม่ยากนี่ครับ ทำไมโตมาถึงไม่ยอมกิน”
“ยาเม็ดมันเหม็น แล้วก็ขมด้วย มียาน้ำไหม”
“จิวเจ๋อยังกินยาเม็ดได้เลย กลืนอึกก็ไม่ขมแล้วครับ หม่าม้าไม่ดื้อสิครับ ปาป๊าเป็นห่วง จิวเจ๋อก็เป็นห่วงหม่าม้า กินยานะครับหม่าม้าคนเก่ง” จิวเจ๋อใจจดใจจ่อให้หม่าม้ายอมกินยา อยากไปหาพี่แมวน้ำกับพี่โลมาเต็มแก่ แต่ก็เป็นห่วงหม่าม้ามากเช่นกัน
“ช่างพูดจริงๆ เลย หม่าม้ากินยาก็ได้” พาฝันทนไม่ได้กับความน่ารักของจิวเจ๋อ ฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่ ฟลินต์เองก็รู้สึกไม่ต่างจากพาฝัน ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีเวลาให้ลูกเลย ผิดคำพูดก็หลายครั้ง
“หม่าม้าเก่งที่สุดเลยครับ” จิวเจ๋อปรบมือชมเชยหลังจากพาฝันกลืนยาลงคอ
“หม่าม้าพร้อมไปหาพี่แมวน้ำกับ
