บทที่ 51
ศีรษะทุยสวยโน้มต่ำลงมาหา ดวงตาของเขามีแต่เปลวไฟ “รู้ก็ดีแล้ว งั้นก็คืนเงินทั้งหมดมาให้ฉัน”
หล่อนน้ำตาซึม กลีบปากอิ่มสั่นระริก “งามจะผ่อนใช้คืนค่ะ คุณไทเรลล์ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ”
“ฉันเป็นกังวลแน่ เพราะคนยากจนอย่างเธอจะมีปัญญาอะไรมาใช้หนี้ฉัน”
หล่อนสะบัดแขนสุดแรงจนหลุด มองเขาด้วยความน้อยใจ “ถึงงามจะจน แต่งามก็ไม่เคยคิดหนีหนี้ของใคร งามสัญญาว่าจะผ่อนใช้คืนทุกเดือน จนกว่าจะหมดค่ะ”
“ไทเรลล์ พอแล้ว เรากลับกันเถอะ”
ลินดาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ หล่อนคงคิดผิดที่พาไทเรลล์มาเผชิญหน้ากับงามระยับที่นี่ ทั้งๆ ที่คิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น กลับยิ่งแย่ลงซะอย่างนั้น
“จำคำพูดของเธอเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน อย่าคิดหนีหนี้ของฉันเป็นอันขาด” ไทเรลล์เค้นเสียงดุดันออกมาจากริมฝีปาก “เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะทำลายพวกเธอทุกคน จำเอาไว้”
โครม!
เสียงเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้มือของไทเรลล์ถูกผลักลงกระแทกกับพื้นดังสนั่
