บทที่ 55
“หนูงาม ไหวไหมลูก”
ลินดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นงามระยับเดินโซซัดโซเซลงมาจากบันไดในช่วงเย็นของวันเดียวกัน
“งาม...ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ งามสบายดี”
งามระยับหน้าตาแดงก่ำ พยายามปิดซ่อนความผิดปกติของตัวเองเอาไว้เพราะแสนอับอาย ไม่อยากให้ใครรู้ว่าหล่อนเดินขาเปลี้ยแบบนี้เพราะอะไร
“แน่ใจนะหนูงาม แม่พรไปช่วยประคองหนูงามหน่อยไป”
“ค่ะ คุณผู้หญิง” ป้าพรรีบเข้ามาประคองงามระยับให้มานั่งลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล
“ขอบคุณค่ะป้าพร”
“ยินดีค่ะ” ป้าพรระบายยิ้มก่อนจะรีบเดินกลับไปนั่งกับพื้นใกล้ๆ ร่างของลินดาเหมือนเดิม
ลินดาจ้องมองหน้างามระยับ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “หนูงามหน้าซี้ดซีดนะ ไปพักผ่อนก่อนไหม”
“งามไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ งามว่าจะขอตัวกลับบ้าน...”
“ไม่ได้นะหนูงาม หนูต้องอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นพ่อไทเรลล์ลากแม่ซูซี่เข้าห้องแน่”
“แต่งาม...”
ลินดารีบคว้ามือของงามระยับมากุมเอาไว้ “นะ
