บทที่ 60
ไทเรลล์ยืนกอดอกมองท้องทะเลยามบ่ายคล้อยด้วยหัวใจที่ยังเจ็บหน่วง แม้จะปลีกตัวมาหลบเลียแผลใจถึงที่นี่ แต่กระนั้นในหัวก็ยังคงเต็มไปด้วยความทรงจำที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นมากมาย มากจนลบเท่าไหร่ก็ลบไม่ออก
“เมื่อไหร่ฉันจะลืมเธอได้สักทีนะ งามระยับ”
แผ่นฟ้ากว้างที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสีขาวช่างห่างไกลและกว้างใหญ่จนคนธรรมดาอย่างเขาเอื้อมแตะไม่ถึง ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม
งามระยับก็เช่นกัน แม้หล่อนจะเป็นเพียงแค่ดอกหญ้า แต่หล่อนก็ไม่ยินยอมให้เขาแตะต้อง ร่างกายของหล่อนเป็นของเขาแล้วก็จริง แต่หัวใจของหล่อนที่เขาเฝ้าปรารถนามาตลอด เขากลับไม่เคยได้มาครอบครองเลยแม้แต่วินาทีเดียว
เขาเจ็บปวด เขาจุกแน่นไปทั้งอก การอกหักครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งแรกนัก มันทำให้เขาล้มไม่เป็นท่า ความเข้มแข็งที่เคยมีจางหายไปเพียงเพราะคำว่าเกลียดจากปากของงามระยับเพียงคำเดียว
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ คลายสองแขนท
