“พ่อครับ แม่ครับ”
ทันทีที่ฟอร์มก้าวเข้ามาถึงหน้าห้องรับแขก เขาก็เอ่ยเรียกพ่อและแม่ของตัวเองทันที
เสียงทุ้มเรียบของเขาเรียกให้ทั้งสองหันมา และในวินาทีที่สายตาของคุณหญิงชนิดาเห็นเด็กสาวที่ยืนตัวเกร็งอยู่ข้างลูกชาย รอยยิ้มอ่อนโยนก็ผุดขึ้นทันที
“ฟอร์ม...มากันแล้วเหรอลูก”
คุณหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น จนการ์ตูนรู้สึกหัวใจสั่นระรัว ความเกร็ง ความกลัว ความไม่มั่นใจ จู่ๆก็แล่นปราดขึ้นมาอีกครั้งจนฝ่ามือที่จับมือฟอร์มอยู่เย็นเฉียบไปหมด
“ครับแม่”
ฟอร์มตอบสุภาพตามแบบฉบับลูกชายที่ถูกเลี้ยงมาเป็นอย่างดี ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วพูดกับการ์ตูนด้วยน้ำเสียงนุ่มลงกว่าปกติ
“นี่คือพ่อกับแม่ของพี่เอง”
ประโยคแค่นั้นทำให้ขาเรียวของการ์ตูนเกร็งจนแทบก้าวไม่ออก แต่เธอก็กัดริมฝีปากนิดๆ เพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วยกมือไหว้อย่างเรียบร้อยงดงาม
“สวัสดีค่ะคุณท่าน สวัสดีค่ะคุณหญิง”
เสียงหวานนั้นสั่นน
