“น้าวรรณคะ น้าวรรณ~”
การ์ตูนเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วหวาน ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน รู้สึกเกร็งแปลกๆ เพราะคนที่เดินตามหลังมา คือผู้ชายที่ทั้งดื้อ ทั้งเอาแต่ใจ และทำให้เธอใจสั่นได้ง่ายที่สุดในตอนนี้
ฝีเท้ายาวๆของฟอร์มเดินตามมาติดๆ ราวกับไม่คิดจะเว้นพื้นที่หายใจให้เธอเลยสักนิด
“การ์ตูนเหรอลูก”
เสียงน้าวรรณดังลงมาจากชั้นสองของบ้าน ทำให้การ์ตูนเงยหน้าขึ้นไปมองทันที
และไม่นานนัก ร่างของน้าวรรณก็ปรากฏขึ้นที่ปลายบันได เดินลงมาด้วยท่าทางใจดีเหมือนเดิมทุกอย่าง
“ค่ะน้าวรรณ หนูเองค่ะ”
การ์ตูนยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย
“สวัสดีค่ะน้าวรรณ”
น้าวรรณยิ้มรับ แต่สายตาของน้าวรรณเบนเลยการ์ตูนไปมองชายหนุ่มรูปร่างสูงด้านหลัง
“สวัสดีน้าวรรณครับ”
ฟอร์มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยด้วยความสุภาพ ต่างจากท่าทางเมื่อครู่ที่เขางอแง จะมาบ้านนี้ให้ได้เหมือนคนดื้อรั้น ที่เก็บอารมณ์ไม่เป็น
การ์ตูนหัน
