โรสิตายืนมองมารดาผ่านกระจกห้องไอซียูด้วยสายตาเศร้าหมอง ภาวนาให้การผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จ ภาวนาให้แม่ของหล่อนตื่นและฟื้นขึ้นมา ไม่ว่าท่านจะอาละวาดยังไง หล่อนก็ยินดีจะดูแลท่าน ขอแค่ให้ได้ตอบแทนบุญคุณของท่านก็พอ
“ญาติคนไข้ใช่ไหมคะ”
หญิงสาวรีบป้ายน้ำตาจากแก้มนวล หันหลังกลับไปหาคนที่เรียก พยาบาลใบหน้ายิ้มแย้มยืนอยู่ หล่อนฝืนยิ้มตอบ
“ใช่ค่ะ เมื่อคืนดิฉันมาไม่ทันตอนที่คุณแม่ผ่าตัด เพราะพึ่งบินมาถึงเมื่อเช้านี้เองค่ะ”
“พยาบาลเข้าใจค่ะ แต่คุณไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ คุณหมอที่ถูกส่งตัวมาจากอเมริกาเก่งมากค่ะ ตอนนี้คุณแม่ของคุณพ้นขีดอันตรายแล้ว”
โรสิตาน้ำตาร่วง ยกมือขึ้นไหว้นางพยาบาลอย่างตื้นตันใจ
“ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยแม่ของโรส”
“พยาบาลไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะ ถ้าคุณจะขอบคุณก็ไปขอบคุณคุณหมอเถอะค่ะ ดิฉันไปก่อนนะคะ”
โรสิตาฝืนยิ้มให้กับพยาบาล มองจนพยาบาลเดินหายเข้าไปในห้องไอซียู หล่อนยืนมองมารด
