บทที่ 60
สาวน้อยปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาไม่ขาดสาย สะอื้นไห้กับอกบิดาด้วยความชอกช้ำ แสดงความอ่อนแอให้กับบิดาเห็นเป็นครั้งแรกหลังจากร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่มารดาตายจากไปเมื่อห้าปีก่อน
“เจ็บกับความคิดถึงเหลือเกิน แก้วไม่ควรรักผู้ชายคนนี้ แต่แก้วห้ามตัวเองไม่ได้ แก้วรักเขา รักมาก เขาฝังอยู่ในทุกอณูเนื้อหัวใจของแก้ว... แก้วตัดเขาจากหัวใจไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว”
“รักก็ไปหาเขาสิลูก... ไปตามหาหัวใจตัวเอง” มือใหญ่ขององอาจลูบหลังลูบไหล่ของบุตรสาวด้วยความสงสาร ตั้งแต่กรรณิการ์เมียรักเสียไปเมื่อห้าปีก่อน เขากับแก้วกัลยาก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดกันแบบนี้เลย เนื่องจากมีอำพันกับเอมอรมากั้นกลางขวางเอาไว้
“แต่เขาคงไม่อยากเห็นหน้าแก้ว” แก้วกัลยาส่ายหน้ากับอกของบิดา
“อย่าคิดอย่างนั้นสิแก้วกัลยา” องอาจเรียกบุตรสาวเต็มยศ ค่อยๆ ดันร่างแน่งน้อยที่สั่นระริกประดุจลูกนกปีกหักให้ออกจากตัวเพื่อที่จะได้มองใบหน้าเป
