ร่างสูงใหญ่เอนกายลงบนเก้าอี้ทำงานพาดขาไปบนสตูลหนังแท้สีดำ หยิบซองสีน้ำตาลในลิ้นชักออกมาเปิดดู รูปถ่ายกว่าสี่สิบใบในซองกระดาษทำให้เขารู้สึกหน่วงในใจอย่างบอกไม่ถูก
ใจคนไม่ใช่ก้อนหิน
ทุกความสัมพันธ์ต้องแลกมาด้วยความรู้สึก ไม่ว่าจะรู้สึกมากหรือน้อย ถึงอย่างไรมันก็ยังคือความรู้สึกที่ทั้งเสียไปและได้มา
ติณภพมองภาพแต่ละใบด้วยความรู้สึกและอารมณ์หลากหลาย เป็นภาพระหว่างตัวเขากับเลสินีที่ถ่ายด้วยกล้องโพลารอยด์ อย่างน้อยครั้งหนึ่งสิ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์มันแปรเปลี่ยนสถานะเป็นแค่ความทรงจำ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปุณวีย์เลขาของติณภพโผล่หน้าเข้ามาในห้อง
“ท่านประธานคะ มีคนมาขอพบค่ะ”
“เรียกซะผมเขินเลย ทำไมไม่เรียกบอสอย่างเดิม ว่าแต่ใครครับที่มาขอพบผม”
“เป็นเด็กวัยรุ่น สวมชุดนักศึกษาบอกว่าชื่อบอมค่ะ”
“ให้เข้ามาเลย”
บอมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของติณภพ
“สวัสดีครับอาติณ”
“มีเรื่องอะไร ทำ
