หลายวันต่อมา
10.11 AM.
"ตอนนี้อาการทรงตัวดีมากๆแล้วนะครับ แผลก็ผสานกันดีแล้วเพราะงั้นพรุ่งนี้น้ำเกลิือหมดก็กลับบ้านได้เลย"
"ขอบคุณนะครับหมอ"
"ครับ"
ฉันยกมือไหว้คุณหมอในตอนที่เขาเดินออกไป ก่อนจะยิ้มให้พี่โซ่ที่กำลังยืนมองฉันอยู่
"ยิ้มอะไรนัก?"
"คะ? หยกก็ยิ้มให้พี่ไง"
"เมื่อกี้เธอยิ้มให้หมอด้วยเถอะ"
"โถพี่โซ่ก็เขาเป็นหมอที่ดูแลหยกมาจะให้หน้าบูดใส่รึไง?"
"เฮอะ"
พี่โซ่เดินกอดอกไปนั่งไขว้ห้างที่โซฟาในห้องพิเศษ และที่ฉันอยู่กับเขาเพียงสองคนในวันนี้ เพราะแม่ฉันต้องกลับไปทำงาน แต่คือจริงๆฉันนี่แหละเป็นคนบังคับให้แม่กลับไปทำงานเพราะเธอทิ้งงานมานานมากแล้ว และอีกอย่างคือฉันก็มีพี่โซ่ผู้ว่างงานมานั่งเฝ้าซะทุกวันแบบนี้
"พี่งอนเหรอคะ?"
"ใครงอน? ไม่เห็นรู้จัก"
ฉันหัวเราะมองพี่โซ่อย่างขำๆขณะที่คนที่บอกว่าตัวเองไม่ได้งอนกำลังนั่งหน้างองำอยู่ไม่หยุด
"แต่จริงๆคุณหมอเขาก็หล่อมากๆเลยนะคะ ได้ยิน
