ตอนกลับบ้าน
ภายในรถตู้แอร์เย็นฉ่ำ มีเสียงลมเบา ๆ ผสมกับเสียงเพลงจากลำโพงที่เปิดคลออย่างสบาย ๆ
หลังจากทุกคนเหนื่อยกับการเดินป่ามาสามวันสองคืน บรรยากาศบนรถกลับกลายเป็นเหมือนทริปพักผ่อนมากกว่า
“โห… ในที่สุดก็ได้ลงจากเขาแล้ว” เกลเอนหลังพิงเบาะอย่างหมดแรง “ถ้ามีใครบอกให้ปีนอีกทีฉันจะหนีแน่นอน มือใหม่เดินได้เหรอ ฉันว่า ขาใหม่อ่ะเดินได้”
มินหัวเราะร่า
“ก็ยังดีที่มีขนมไว้กินตอนกลับนี่ไง”
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็หยิบขนมที่แบ่งไว้ให้ทุกคนออกมาวางไว้ตรงกลาง
กันต์ที่นั่งข้าง ๆ ยื่นมือมาหยิบ
“งั้นผมขอก่อนละกันนะ ของตอบแทนที่ผมแบกเป้ของมินลงมา”
“อื้อ เอาไปเลย นายแบกจนฉันเกรงใจแล้วเนี่ย” มินตอบพร้อมรอยยิ้ม
เกลมองสลับสองคนแล้วแซว
“นี่มันทริปเดินป่าหรือทริปหาคู่กันแน่เนี่ย มิน แกดูหน้าแกดิ หน้าแดงขนาดนั้น!”
“บ้า!” มินร้องเบา ๆ แล้วเอาขนมยัดปากเกล “กินไปเลย อย่าพูดมาก!”
กันต์หัวเราะเบา ๆ พลางหันมาม
