อีกด้านของคิณ
เสียงลมพัดผ่านต้นสนสูงดัง ซู่…ซู่…
ในพื้นที่ด้านหลังลานจอดรถค่อนข้างเงียบ มีเพียงร่างของชายหญิงสองคนยืนห่างกันไม่ถึงสองก้าว
คิณยืนพิงรั้วไม้ มือซุกกระเป๋ากางเกงสีเข้ม ด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง
“มีนา ว่ามาเถอะ เรื่องของเราที่อยากพูดคืออะไร”
หญิงสาวสูดลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดอ้อม ๆ ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความว้าวุ่น
“ก็แค่… คิดว่าสถานการณ์ของนายกับน้องมินมันคล้ายคืนนั้นเลยนะ เมื่อสองปีก่อนน่ะ”
คิณเลิกคิ้วเล็กน้อย “คืนนั้น?”
“อืม… ที่นายแบกผู้หญิงคนหนึ่งลงเขาไปหาหมอไง จำได้ไหม”
“อืม… จำได้สิ” เขาตอบเสียงเรียบ “ก็เหมือนครั้งนี้แหละ ไม่ว่าจะใคร ถ้าป่วยผมก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”
มีนาขบกรามแน่น
“นั่นแหละ นายก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยคิณ… นายหยุดยื่นมือช่วยใครต่อใครไม่ได้สักที”
เธอพูดจากนั้นน้ำเสียงก็เริ่มสั่น
“ถ้านายไม่เป็นแบบนั้น… เมื่อสองปีก่อนเราคงไม่ต้องเลิกกันหรอก”
คิณขมวดคิ้ว “นี
