2 ชั่วโมงต่อมา
“สมุทรนอนเดี๋ยวนี้ เราไม่ตามใจแล้ว”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือไล่ตะครุบฝ่ามือหนาที่พยายามจะสอดผ่านชายชุดนอนเข้ามา ทั้งน้ำเสียงและสายตาที่ใช้จ้องมองใบหน้าของเจ้าของมือ เป็นการห้ามปรามให้เขาเชื่อฟังและยอมทำตามแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่เป็นเช่นนั้น
“ยังไม่พอ ยังมีความผิดของใจ๋ที่ค้างเอาไว้ยังไม่ได้จัดการ”
“ความผิดอะไรนั่นสมุทรสมมุติขึ้นมาเองทั้งนั้นเราไม่ได้ทำอะไร”
เสียงเล็กตอบกลับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าใสซื่อ ยังไงก็ไม่ยอมรับความผิดที่ว่านั่นเด็ดขาด ไม่อยากพูดถึงแล้วแกล้งทำเป็นลืมไปเลยจะยิ่งดี ถ้ายอมแล้วล่ะก็มีหวังคืนนี้เราคงไม่ได้นอนกันแน่ ฉันยอมเขาถึง 2 ครั้งแล้วนะ!
อาบน้ำก็เหมือนกับไม่ได้อาบ เราทำอย่างอื่นมากกว่าการอาบน้ำ…
“ให้โอกาสพูดอีกที” สายตาในตอนนี้เหมือนเสือรอตะครุบเหยื่อไม่มีผิดเลย
ถ้าฉันพูดอะไรผิดแม้แต่คำเดียวละก็...ไม่รอด
“นอน ถ้าไม่นอนเราจะกลับบ้าน” ในเม
