ความรู้สึกแรกหลังจากที่สลบไปเพราะพิษจากคมกระสุนค่อยๆ หวนกลับคืนมา ดวงตาของมิรินปรือขึ้นทีละนิด จนในที่สุดก็สามารถรับภาพของห้องสีขาว บรรยากาศในโรงพยาบาลได้สำเร็จ
หล่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวเท่าที่พอจะทำได้ ถุงน้ำเกลือถูกแขวนบนเสาพลาสติกสีดำ โดยสายสีขาวอมเหลืองถูกโยงมาที่หลังมือด้านซ้ายของหล่อนนั่นเอง
นี่หล่อนยังไม่ตายใช่ไหม...?
คำตอบคือใช่ เพราะถ้าหล่อนตาย หล่อนคงไม่สามารถมองเห็นสิ่งรอบๆ ตัวแบบนี้ และที่สำคัญ... คงไม่ได้เห็นศีรษะทุยคุ้นตาที่ซบอยู่กับของเตียงอย่างนี้ เขา... ฟินิกซ์ อีเมอร์สันกำลังนอนหลับอยู่ใกล้ตัวของหล่อน
“ฟินิกซ์...”
พยายามที่จะพูดเสียงดัง แต่เสียงที่กังวานออกไปนั้นกลับไม่ต่างจากสายลมแม้แต่น้อย เพราะมันดังอยู่แค่ในลำคอ
“ฟินิกซ์คะ...” คนตัวโตก็ยังคงไม่ได้ขยับตัวเช่นเดิม จนในที่สุดมิรินก็จำต้องกัดฟันขยับมือไปแตะที่แขนกำยำเบาๆ พร้อมกับเรียกอีกครั้ง
“ฟินิกซ์คะ... ฟินิ
