อัญชันพาดารินและป้าสมใจออกไปเดินเล่นที่ชายหาดยามเช้าตรู่ สายลมเย็นๆ ยามเช้า กับวิวท้องทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาทำให้ทุกคนอารมณ์เบิกบานไม่น้อย
“ป้าอยากตื่นมาเดินเล่นริมทะเลแบบนี้ทุกวันเลย อากาศดีเหลือเกิน” ดารินหันมาพูดกับอัญชัน “ถ้าหนูอัญแต่งงานกับพ่อเคียร์สแล้ว ป้าคงจะย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร เพราะหมดห่วงแล้ว”
แก้มนวลเป็นสีระเรื่อ “เอ่อ... หนูอัญขอตามคุณป้ามาอยู่ที่นี่ด้วยนะคะ”
“ได้ยังไงกันล่ะหนูอัญ แต่งงานแล้วก็ต้องอยู่กับสามีสิจ๊ะ”
“นั่นสิคะ คุณหนูอัญต้องอยู่ปรนนิบัติคุณเคียร์สที่กรุงเทพฯ เดี๋ยวป้าตามมาดูแลคุณผู้หญิงเองค่ะ” ป้าสมใจเสริมขึ้น
แม้หัวใจจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดี และไม่เคยรังเกียจกับการที่จะได้แต่งงานกับเคียร์สเลย
“คือ... หนูอัญยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานน่ะค่ะ”
“ป้ารู้ เดี๋ยวรอให้เรียนจบก่อนก็ได้ อีกปีกว่าๆ เองไม่ใช่เหรอ”
อัญชันที่พยุงแขนของดารินให้เดินไปตามชายหาดหน้าเศร
