บ่ายวันนั้น เธอเดินถือกล่องเล็กๆ ใส่ของส่วนตัวออกมาจากตึกพยาบาล ทุกอย่างดูเหมือนเดิม เสียงเครื่องวัดชีพจร เสียงหมอเรียกชื่อพยาบาล เสียงฝีเท้าวิ่งผ่านทางเดิน แต่สำหรับเธอ...ทุกเสียงกลับเบาและห่างออกไปเรื่อยๆ
เมื่อเดินผ่านหน้าห้องตรวจอายุรกรรม หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ประตูห้องนั้นปิดอยู่เหมือนทุกวัน แต่เธอจำได้ดี...ว่าอีกฝั่งของบานประตูนั้นคือชายคนหนึ่งที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะบอกลา
“หมออิฐ...” เธอพึมพำกับตัวเอง มือเธอจับลูกบิดไว้แน่น อยากเปิดเข้าไปสักครั้ง อยากพูดคำลา อยากบอกเหตุผลทั้งหมด แต่สุดท้าย เธอก็เลือก “ปล่อย” เพราะรู้ดี...ว่าถ้าได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง เธออาจจะไม่กล้าเดินจากไปแน่
เธอสูดหายใจลึก แล้วก้าวต่อไปโดยไม่หันกลับ
หัวใจเธอเต้นแรงราวกับกำลังหนีบางสิ่งที่ไม่อาจหนีได้จริงๆ
เวลาผ่านไปจนถึงเย็น
ในขณะที่หมออิฐเพิ่งเสร็จจากตรวจเคสคนไข้หัวใจ เขาเดินมาที่ห้องพยาบาลเพื
