“ลูก แม่อยู่นี่นะ...แม่อยู่ตรงนี้”
เขาพยายามจะพูดต่อ เสียงเบาแทบกลืนกับลมหายใจ “ผม...อยู่ที่ไหนครับ...”
“ลูกอยู่โรงพยาบาลจ้ะ โรงพยาบาลรามนที แม่ย้ายลูกมาดูแลเอง”
เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเงียบไป
ดวงตาเขาเคลื่อนมองเพดาน เหมือนกำลังพยายามนึกบางสิ่งที่หล่นหาย
เสียงของพยาบาลดังขึ้นที่หน้าห้อง ทีมแพทย์รีบเข้ามาตรวจวัดชีพจรและการตอบสนองทางระบบประสาท
“อาการดีขึ้นมากครับ คุณหญิง สติกลับมาแล้ว แต่ร่างกายยังอ่อนแรง คงต้องพักฟื้นอีกสักระยะ”
คุณหญิงอมราพยักหน้า แต่ในใจเธอกลับเต้นแรงจากความดีใจปนความกลัว เพราะคำถามถัดไปของลูกชายอาจเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากได้ยิน
หลังจากทีมแพทย์ออกไป ห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง อิฐหันมามองแม่ แววตาเขายังพร่า แต่ในนั้นมีความสงสัยบางอย่าง
“แม่ครับ...ผม...ฝันถึงใครบางคน”
คุณหญิงอมราเริ่มนิ่ง “ฝันเหรอลูก”
“ครับ...” เขาพูดเบาๆ “ในฝันมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง...เธอเรียกชื่อผม..
