หลายชั่วโมงต่อมา
ที่สนามบินสุวรรณภูมิคึกคักตามแบบฉบับของเมืองหลวง แสงไฟสีขาวสาดจับพื้นกระเบื้องสะท้อนแววตาคนเดินขวักไขว่ เสียงล้อกระเป๋าเดินทางครูดไปตามพื้นดังแผ่ว ๆ
น้ำหอมเดินตามหลังราเชนกับปริมอย่างเงียบงัน ใบหน้าของเธอไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา มีเพียงแววตาสงบนิ่งที่ซ่อนความเหนื่อยล้าไว้ภายใน
เมื่อเดินพ้นจุดเช็กเอาท์ออกมา ราเชนก็หันมาพูดกับเธอ น้ำเสียงราบเรียบแต่ฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่า
“ไปบ้านก่อน แล้วค่อยไปพักที่คอนโด”
หญิงสาวชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงเรียบ
“ทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาลคะ พ่ออยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ”
ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาคมหลุบลงต่ำ
“คุณพ่อของเธอรออยู่ที่บ้าน”
คำพูดนั้นทำให้น้ำหอมได้แต่นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
“ค่ะ…”
เธอไม่ได้พูดอะไรต่ออีกเลย ราเชนลากกระเป๋าเดินนำหน้า ส่วนปริมยังคงคล้องแขนเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะช่วงชิงบางอย่างไป
น้ำหอมเดินตามหลังพ
