บรืนนนน!
เสียงเครื่องยนต์คันหรูของเว่ยหลงแล่นออกจากบ้านตระกูลมณีรัตน์ไปอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับฝุ่นที่ปลิวคลุ้งทั่วลานหินอ่อน ทิ้งไว้เพียงสองแม่ลูกที่ยืนมองตามด้วยความช็อก
พราวรุ้งกัดริมฝีปากแน่นจนแทบเลือดออก ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“ทำยังไงดีคะแม่! พี่เว่ยเขาเอายัยนั่นไปแล้ว หนูไม่ยอมนะ ไม่ยอมเด็ดขาด!”
เสียงเธอสั่นด้วยอารมณ์ ทั้งโกรธ ทั้งเสียหน้า ทั้งกลัว
แต่คนเป็นแม่กลับนิ่งไปครู่ใหญ่ ดวงตาคมมีแววกังวลชัดเจน
“…”
เธอถอนหายใจยาว ราวกับกำลังกลืนก้อนหินลงคอ
“แม่คะ!”
พราวรุ้งเร่งเสียงสูง
“พูดสิคะ จะให้หนูทำยังไง หนูจะปล่อยให้ยัยผู้หญิงต่ำต้อยนั่นไปอยู่กับพี่เว่ยเหรอคะ!”
คุณหญิงเล็กเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความหนักใจ
“แม่จะให้ทำยังไงได้ล่ะลูก…”
“ตอนนี้ตระกูลเตโชพัฒน์มีอำนาจล้นมือ ขนาดคุณพ่อเธอยังต้องยอม เขาเป็นคนที่แตะไม่ได้จริง ๆ”
พราวรุ้งกำมือแน่นจนเล็บจิกเ
