ปาฏิหาริย์ร้ายนายคู่หมั้น7 โลกกลม
1219 Words
"พี่ลูคัส"หลังจากที่ผมกำลังเดินเลือกร้านอาหารเพื่อจะมาทานข้าวที่ห้างใกล้คอนโด อยู่ดีๆก็มีเสียงเรียกมาจากในร้านร้านหนึ่ง
"ไง ทำไมมาอยู่แถวนี้"ผมทักทายน้องสาวของผมที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง เพราะว่าคอนโดที่เธออยู่มันไกลจากที่นี่มาก
"ดามาซื้อชุดนักศึกษากับเพื่อนพี่ลูคัสมาทำอะไรที่ห้างคะ หรือว่ามีนัดทานข้าวกับสาวที่ไหนเอ่ย"
"จะนัดสาวที่ไหนพี่เพิ่งตื่น แล้วหิวข้าวก็เลยมาหาข้าวกิน"
"มากินปิ้งย่างด้วยกันสิคะ นั่งข้างอันวาเลยตรงนี้ดาวางกระเป๋าอยู่"เพราะตอนนี้เธอทั้งสองคนนั่งคนละฝั่ง ส่วนชุดที่ซื้อมาวางอยู่ฝั่งของดาริน
"นั่งด้วย"ผมเอ่ยบอกเพื่อนน้องสาวที่ตอนนี้เธอยังนั่งไม่ขยับให้ผมเลย
"ค่ะ"เพื่อนของน้องสาวก็ขยับให้เขา
"พี่ลูคัสสั่งมาเพิ่มเลยนะคะ"
"ครับ"เขาก็สั่งอาหารมาทานเรื่อยๆแล้วก็สังเกตว่าเพื่อนน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขามีอาการเกร็งๆ
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรค่ะ อร่อยไหมคะ"
"ก็พอทานได้"
พอผมทานเสร็จแล้วผมก็นั่งมองน้องสาวของตัวเองแล้วก็เพื่อนของเธอนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย จนคิดว่าผู้หญิงอย่างพวกเธอทำไมกินเยอะกันจังเลย
"อิ่มแล้วใช่ไหมคะ งั้นเดี๋ยวเรียกพนักงานมาเช็คบิลดีกว่า"
"เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ"อยู่ดีๆเพื่อนน้องสาวของผมก็พูดออกมา
"เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง เอาเป็นว่าเป็นค่าขอบคุณที่นั่งกินเป็นเพื่อนแล้วกัน"
พอเช็คบิลทุกอย่างเสร็จแล้วก็เดินกันออกมาอยู่นอกร้านกัน
"งานแยกย้ายกันตรงนี้นะคะ ดาจะไปส่งเพื่อนแล้ว"
"พักอยู่ที่ไหนหรอ"เขาเอ่ยถามเพื่อนของน้องสาวเพราะว่าแถวนี้มีคอนโดไม่มากแถมราคาค่อนข้างแพง
"คอนโดแอลค่ะพี่ลูคัส"ดารินตอบแทนเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้า
"คอนโดเดียวกับพี่เลยเดี๋ยวพี่ไปส่งเพื่อนเธอเอง"
"ดารินอันว่า/เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ"
"งั้นไปกัน"พูดจบเขาก็เดินไปจับมือเพื่อนน้องสาวอย่าวิสาสะเดินมายังรถเขาทันที
"ไม่ต้องนั่งเกร็งขนาดนั้นก็ได้มั้ง นั่งสบายๆสิ"
"ค่ะ"
"เป็นเพื่อนยัยดามานานแล้วเหรอเห็นยัยดาบอก"
"ใช่ค่ะตั้งแต่ม.4"
"แปลกจริงๆพี่ไม่เคยเห็นเราอยู่กับยัยดาเลย"
"ค่ะ"
"ถามอะไรก็ตอบค่ะ ตอบคำอื่นไม่เป็นหรือไง"เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดในพื้นที่จอดของคอนโด "ถึงแล้ว"
"ขอบคุณนะคะ"
เธอขอบคุณเขาเสร็จก็เดินลงจากรถและเดินมารอลิฟท์ ส่วนเขาก็เดินลงจากรถเดินตามเธอไปเห็นเธอยืนอยู่ในลิฟท์แล้วกดชั้น7เหมือนเขาเลย แสดงว่าเธออยู่ชั้น7
"พี่ลูคัสอยู่ชั้นไหนคะ อันจะกดให้"
"ชั้น 7"
"เราอยู่ชั้นเดียวกันเลยนะคะ"
"อืม"พอลิฟท์เปิดออกเธอก็เดินไปห้องของเธอ ส่วนเขาก็เดินมาห้องของตัวเอง ห้องของเราทั้งสองอยู่ชั้นเดียวกันห้องตรงข้ามกันอะไรมันจะโลกกลมขนาดนี้
"ทำไมมันโลกกลมแบบนี้นะพี่ลูคัสอยู่ชั้นเดียวกันกับเราห้องตรงข้ามกันอีก"หลังจากที่เข้ามาบนห้องแล้ว เธอก็รีบเดินมานั่งที่โซฟาทันทีเพราะตอนที่อยู่กับพี่ลูคัสเธอเกร็งตลอดเวลา เธอกลัวพี่เขามาก
"โทรไปหาคุณแม่ดีกว่า"เธอนั่งพักผ่อนสักพักไม่มีอะไรทำก็เลยคิดว่าจะโทรไปหาแม่เพราะว่าไม่ได้คุยกันนานแล้วรอสายไม่นานแม่ของเธอก็รับสาย
(ฮัลโหลโทรมามีอะไรลูก)
"เป็นยังไงบ้างคะ ทำงานเหนื่อยไหม"
(ไม่เหนื่อยเลยลูก)
"อย่าทำงานหนักนะคะอันเป็นห่วง"
(แล้วพ่อแกเป็นยังไงบ้าง)
"ก็เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ ก็ดีหน่อยเดี๋ยวนี้เพลาๆบ้าง"
(เพลาๆบ้างหรือว่าไม่มีเงินจะไปเล่นแล้วล่ะสิ)
"ไม่พูดแบบนั้นสิคะคุณแม่"
(ก็ฉันพูดเรื่องจริงนี่ พูดเรื่องนั้นขึ้นมาฉันอารมณ์เสียทันทีเลย แค่นี้ก่อนนะ)
"ค่ะ"หลังจากที่วางสายจากแม่ของเธอเธอก็เดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อมานอนพัก
หลายวันต่อมา...
@PK university
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมที่เธอเป็นนักศึกษาชั้นปี2 เธอดีใจมากที่จะได้เจอเพื่อนๆ วันนี้เธอมาคนแรกเลยเธอนั่งรออยู่ที่ไม้หินอ่อนหน้าคณะเหมือนเดิม
"เรามาเร็วเกินไปเหรอเนี่ยทำไมเพื่อนๆยังไม่มากันเลย"เธอกำลังนั่งบ่นพึมพำคนเดียว พร้อมกับล้วงเอาสายสมอลทอร์คเสียบโทรศัพท์เปิดเพลงฟัง
"จ๊ะเอ๋"
"โอ๊ยย...ตกใจหมดเลย"เธอสะดุ้งตื่นตกใจอย่างแรงเพราะเธอกำลังเพลิดเพลินกับการฟังเพลง "ฟ้าใส เราตกใจหมดทำไมมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง"
"เราเรียกอันตั้งนานแล้วแต่อันไม่ยอมหันเอง"
"พอดีเราฟังเพลงอยู่ไม่ได้สนใจรอบข้างเลย"
"....."ฟ้าใสไม่พูดอะไรแต่เดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเธอ
"เป็นไง ปิดเทอมไปไหนมาบ้าง"
"ทำงานจ้ะ เราทำงานตลอดเวลาทุกวัน"
"พักบ้างสิ ไม่ใช่เอาแต่ทำงาน"
"อันก็รู้ ว่าเราหยุดทำงานไม่ได้"
"สวัสดีจ้าเพื่อนรักทั้งสอง"เธอกับฟ้าใสกำลังคุยกันสนุกแต่มีเสียงของดารินแทรกขึ้นมา
"สวัสดีจ้าดาริน"
"แกมายังไงเมื่อเช้า"ดารินถามเธอ
"ฉันมาแท็กซี่นะใกล้ๆเอง"
"เมื่อเช้าฉันตื่นสายลืมโทรหาแก ขอโทษด้วยนะ"
"ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันอยู่คอนโดแล้วนะ"
"แล้วครามกับแดเนียลมาหรือยังเนี่ยลองโทรหาสิ"
"เดี๋ยวเราโทรเอง"
"ไม่ต้องโทรแล้ว นู้นกำลังเดินมาด้วยกัน"
"สวัสดี"แดเนียลทักทายพวกเธอตามประสากลุ่มแก้วเดียวกัน
"เป็นไงบ้างไปเที่ยวญี่ปุ่น"ฟ้าใสทักถาม เพราะเห็นแดเนียลเชคอินที่ประเทศญี่ปุ่น
"ก็ดี เรามีของฝากมาให้พวกเธอด้วยนะ"
"จริงหรอ อะไรอ่ะ"แดเนียลไม่พูดอะไรแต่ยื่นถุงกระดาษที่เดินถือมาแต่แรกให้ พอเปิดออกมาเป็น
"ขนมมาการอง"ฟ้าใสไปหยิบขนมขึ้นมาพบว่าเป็นขนมมาการอง
"เอาไปแบ่งกันนะพวกเธอสามคน"
"ขอบใจมากนะแดเนียล"
"ทำไมครามเงียบจังเลย"อันวาที่เห็นสีหน้าไม่ดีของเพื่อนชาย เลยเลือกที่จะทักเพื่อน
"พอดีเมื่อคืนฉลองวันเกิดเพื่อนอีกกลุ่มมันเลยแฮงน่ะ"
"ไหวไหม กลับไปพักก็ได้ เราปีสองกันแล้วคงไม่มีให้ใครมาบังคับเรียนเหมือนปีหนึ่งแล้ว"
"เราไหวอยู่ วันนี้คงไม่ได้เรียนเท่าไหร่หลอก"
"ถ้าไม่ไหวรีบบอกพวกเรานะ"
ครามก็พยักหน้าเพื่อให้เพื่อนรู้ว่าตัวเองเข้าใจที่เพื่อนบอก
- Writer
